20220810 Van Suza naar Maglaj

20220810 Suza naar Brankovici (Maglaj).

Na het onvermijdelijke wakker worden ontbijten we en pakken de boel op. Vandaag gaan we naar het zuiden. Eerst rijden we naar het nationaal park Prirode Kopaci Rit, een “Amazone from Europe” gebied dat helaas grotendeels droog staat. We wandelen hier een beetje maar het spannende houten looppad boven de witte lelies is gesloten.

Niet veel later stappen we in en het gesprek gaat richting de Balkan oorlogen van 20-25 jaar geleden. We rijden naar Vukovar, een stad die flink te lijden heeft gehad van de politieke en religieuze waanzin die helaas kenmerkend is voor dit mooie en vruchtbare deel van de wereld. Al voor de eerste wereldoorlog was er sprake van bezetting en onafhankelijkheidsstrijd, hetgeen leidde tot eerst een verdeling tussen islam en katholiek en verder tussen west (kapitalisme) en oost (socialisme/communisme). Uit deze spaghetti is onder dictator Tito een aantal jaren relatieve rust gekomen maar bij zijn dood en het verlies van het communisme, zeg maar door de val van de muur en zo, laaide het nationalisme tussen alle bevolkingsgroepen weer op. Joegoslavie kon wel leven met een plan voor een groot Servie maar de Kroaten dachten daar anders over. En als de jongens niet kunnen praten dan gebruiken ze geweld.

Als we in Vukovar aankomen rijden we naar de imposante watertoren, een teken van verzet en tegelijk een blijvend toonbeeld van de onzin van het verwoesten van elkaars huizen. Ondanks beschietingen was er een vrijheidsstrijder die elke nacht opnieuw een Kroatische vlag boven op de toren hees. Zijn lichaam is teruggevonden in een massagraf en apart begraven, met eer. De Servische generaal die voor zijn “vrijheid” streed en sneuvelde bij Vukovar heeft ook een eigen eregraf in Servie. Na Vukovar was het Joegoslavische leger zo verzwakt dat Kroaten in staat waren om zichzelf en buurland Bosnie (deels) van de bezetters te ontdoen. Nog wat schermutselingen in Bosnie en Kosovo (Slovenie was vanuit Oostenrijk al geholpen) en de rust keerde terug.

Onder de indruk van wat we leerden en zagen richten we onze blik op de toekomst en leggen meer focus op vrede en verbroedering dan op het verleden. Alles wat aandacht krijgt, groeit.

We willen de drukte bij snelwegen vermijden en kieze voor de grensovergang bij Samac om Bosnie Herzegovina in te rijden. Inderdaad: weer wat formaliteiten en binnen tien meter vier keer je paspoort tonen. Maar binnen 15 minuten zojn we de grens over en rijden over een uitstekende weg richting Mostar. Dat gaan we vandag zeker niet halen.

Bij Maglaj stoppen we voor wat boodschapjes en we gaan naar de enige camping op de kaart, 4 km verder aan het einde van een weggetje. Daar worden we ontvangen door een forse jonge boer die zelfs uitstekend Nederlands spreekt, na een paar jaar werken in Terneuzen. Er is geen douche, er is één toilet dat met water uit een emmer moet worden doorgespoeld, de emmer moet je zelf volpompen met de handpomp op het erf. Er zijn vier kampeerbusjes. En er is rust.