20220829 van Borsh naar Vlorë

20220829 Borsh naar Vlorë

We staanom 6:00repectievelijk6:45op, zwemmen in de lege zee, pakken in en gaan op weg. Er staat 2,5 uur rijden voor de 81 km naar Vlorë op het programma, de stad waaruit de Ferry naar Brindisi vertrekt. En je moet zo’n 3 uur voor vertrek aanwezig zijn in verband met het laden. En hoewel we nog steeds geen officiële bevestiging hebben gaan we ervan uit dat we vanavond in Italie zijn.

De kustweg is erg mooi, goed asfalt, niet al te druk, mooie vergezichten. Voor een uitgesteld ontbijt stoppen we bij een klein cafe voor een omelet en pannenkoekjes. Boven de weg staan oude kerkgebouwen en onderaan de weg ligt de Adriatische zee. Naast ons zit een mannetje aan de koffie met knakworst en feta. Achter ons maakt het eigenaarsechtpaar ruzie over hoe je pannenkoeken moet bakken en of er voldoende pittige worst in de omelet zit.

Zo’n dertig kilometer onder Vlorë wordt driftig gewerkt aan de bouw van een snelweg, inclusief tunnel door die mooie berg met uitzichten. Zodat er over twee jaar nog meer toeristen de mooie kust kunnen bezoedelen en zich laven aan de zon op strandjes die nu elk al hutjemutje vol staan met ligstoelen en parasols. De wereld verandert.

In Vlorë vinden we gemakkelijk de haven en parkeren voor het kantoortje van Euroferries. Daar weten ze te vertellen dat we niet vroeger weg kunnen dan de geplandewoensdagavond. Een beetje een tegenvaller. Om dit nieuws te verwerken en een nieuw adres voor overnachting te vinden drinken we een prima koffie op een terrasje langs een drukke winkelstraat.

Via Google maps en Park4night vinden we een Eko-camping 7 km verderop. De recensie is goed, rustige camping, strand vlakbij. We rijden erheen. Als de weg buiten de stad komt, begint weer het afval langs de weg. Werkelijk elke meter ligt vol met plastic tassen, spullen, flessen en glaswerk. Zelfs tot in het bos waar het natuurbeschermde park begint. Odile merkt op dat die mannetjes die ‘s morgens al op terrasjes koffie drinken eigenlijk eerst de bermen moeten schoonmaken.

Dan komt een zand en stenen pad het bos in. En na 400 meter een knik naar links. In een soort open plek tussen de sparrenbomen staan her en der wat campers en tentjes. En een bar van pallets, plus een met riet afgeschermde douche en toilet. Toni komt lui uit zijn hangmat en heet ons welkom. Je mag staan waar je wilt. We vinden snel een plekje bij de paarden, maar daar zwermen toch wel heel veel bromvliegen.

Als we vijftig meter verderop de camper weer parkeren komt er een Nederlands stel aanrijden die honderd meter verderop hun tent opzetten.Tijdens een bak koffie raken we aan de praat en samen met nog twee andere stellen uit Duitsland en Zwitserland regelen we dat er vanavond een barbecue wordt aangericht. Toni en zijn partner Bert doen de inkopen. Wij kunnen gewoon gaan zwemmen.

Zwemmen doen we met de fiets, omdat anderhalve kilometer verderop het strand rustiger is. Fietsend door het bos komen weer twee blaffende honden op ons af. Net op tijd zijn we bij het strand. We wandelen nog wat verder en daar kun je rustig, ook bloot, het water in. Na honderd meter komt het lauwwarme water nog net boven je knieën, de bodem is van zacht zand.

Terug op de camping gaan we bieren in afwachting van de barbecue. Toni en Bert zijn druk in de weer met een bio-gifspuit. Zodra de lichtjes aangaan weten we waarom. Er zijnmiljoenen kleine vliegjes die weliswaar niet steken maar wel een beetje jeuken en ook bovenop je eten, je bord, je glas, de kaarsen gaan zitten. Dit heb ik nog nooit gezien. Maarom 22:00zijn de vliegjes weer weg, als bij toverslag.

Ook de Raki uit de fles die wij tracteren, ter ere van Ariane die vandaag het tijdelijke voor het eeuwige inruilde, is als bij toverslag verdwenen. Onder andere in mijn maag, bij het vlees en het bier. En om met Willem te spreken: raki en bier, dat geeft gemier. Het is iets later dan normaal dat ik in bed kruip.