20220822 Pogradec
Blijf op de hoogte en volg Peter en Odile
22 Augustus 2022 | Albanië, Pogradec
20220822 Pogradec
Het begint met even zwemmen in het meer. Fris gedoucht stappen we op de fiets voor een boodschapje want er is geen brood meer. Voor me lopen 15 jonge mannen te rennen. Het blijkt de prof-selectie van FC Pogradec, ze kennen Vitesse Arnhem omdat ze aan de toto meedoen.
Tijdens het langzame ontbijt in het zonnetje overleggen we, met de landkaart uitgespreid, wat we de komende dagen nog willen doen. We besluiten om 31 augustus over te steken naar Italie en boeken een Ferry. Dan pakken we de fiets voor een korte trip naar een klooster en een kerkje, net over de grens met Noord-Macedonië. Met de fiets kunnen we bij de grens lekker voorkruipen, dit keer is de langste rij echter slechts 3 auto’s dus van enig oponthoud is geen sprake.
Helaas bestaat het weggetje naar het kerkje niet meer, constateren we als we voor de derde keer gerommel van onweer in de verte horen. Het alternatief is om zeker 10 km bergop bergaf te fietsen. En dat voor een kerkje. Terwijl van achter de bergen nu echt de donderwolken aankomen. Daarom besluiten we om feitelijk binnen een kwartier weer onze paspoorten naar voren te toveren en terug te keren naar Albanie. Wel stoppen we voor een korte lunch op een terras boven het meerwater en we zijn net op tijd op de camping. Snel de was naar binnen als de eerste druppels vallen en bliksemschichten in de verte soms horizontaal, soms verticaal door de wolken schieten.
Na een uur of zo houdt de donder op maar begint de druilregen, we denken aan vakanties in Luxemburg. Maar een dutje lukt altijd wel en om vijf uur of zo wordt het na nog een klein buitje toch droog. Het is wel afgekoeld zodat we met dichte schoenen en vest/jas naar het restaurantje op de camping lopen, 30 meter verderop.
Net als we daar aankomen verschijnt een geweldig panorama over het meer, met kleuren en zelfs een geweldige regenboog. Ik loop snel naar binnen en neem de normaal zo chagrijnige moeder van de eigenaar, die altijd in het restaurant het geld beheert en de obers “aanstuurt”, aan de hand mee naar buiten. Zij wordt ook een beetje blij en er worden wat foto’s gemaakt.
Odile kiest voor een Koran, dat is een typisch Albanees/Ohridmeer vis. Ik moet helaas constateren dat het maken van spareribs niet de sterkste kant is van de balkan-keuken.
Gevoed en gelaafd wandelen we de dertig meter terug naar de Mörbös. Het was een rustige dag.
