27 nov, zaterdag, go south

Vannacht heeft het af en toe geregend. Dus waren we af en toe wakker. Om half acht ben ik helemaal wakker en ga koffie zetten. Met een verse bak in de hand stap ik naar buiten op onze grote zwarte parkeerplaatse en sta in de zwoele wind. Over de muur kijk ik naar de donkere zee, tegen de wind uit het noorden in. Dan begint het weer te druppen en met koffie en al stap ik ons rijdende huisje weer in. Langzaam ontwaakt ook Odile en we maken een ontbijtje. Omdat de zon is gaan schijnen (ook aan de kust wisselt het weer sneller dan je denkt) zetten we de stoeltjes buiten en laten het ons smaken.

Twee straatjes verder is een openbaar toilet dat goed wordt onderhouden, hier maken we graag gebruik van. Helaas gaat het vervolgens weer regenen en dan is het genoeg. We breken op en gaan naar het zuiden.

Eerst rijden we langs de noordkust oostwaarts langs San Juan de Rambla en Los Realejos naar La Orotava, daar nemen we de TF-21 richting Teide. Met het zonnetje erbij zijn de kleuren heftiger dan verwacht en we worden totaal verbijsterd door de aanblik van de witte top van de Teide, boven alles uit torenend. Met die zon, blauwe lucht, witte sneeuw en groene bomen is het genoeg om even midden op de weg stil te staan voor een foto. De auto’s achter ons doen het zelfde.

Op de hoogvlakte zijn de kleuren ook dieper en de schaduwen strakker. En de wegen zijn drukker, onder andere met veel fietsers en motoren en heel veel huurautootjes. Vanwege de sneeuw van gisteren is de kabelbaan gesloten, veel wandelaars zullen daar niet blij mee zijn.

Onze tocht gaat verder, langs de blauwe rotsen en de zwarte lavavelden, links naar beneden richting Vilaflor. Dit dorpje is in de zon ook veel mooier dan gisteren in de regen.

Na Vilaflor gaan we linksaf naar het zuiden, onze pijlen staan op de stranden van La Tejita, waar ook een camping is. We komen echter aan op een lege vlakte vol betonbrokken en asfaltstukken, afgezaagde bomen en veel auto’s van surfers op het strand. De camping lijkt een omheining rond oude caravans. Het ziet er, kortom, niet aantrekkelijk uit. We kijken elkaar aan en besluiten wederom naar Camping Nauta te rijden, bij Las Galletas. Daar waren we eergisteren ook en het was er schoon en rustig (op "kef-kef" het hondje na, maar ja...).

Op zaterdag komen echter diverse groepen bij elkaar op de camping en het is er, zeg maar, levendig. Met elektrische muziek, overenthousiaste jongeren en ander campinggeweld. Wij gaan even zwemmen in het campingbad en na ons komen er meer mensen voor een verkoelende duik. Koel was het water zeker!

Voor een avondwandeling kiezen we voor een paadje langs de grauwe muren van de bananenplantages, achter een fabriekshal langs, onder een slagboom door en dwars over een braakliggend terrein. Een uitdaging in het stikkedonker, zeg maar. In het dorp is het een uitgelaten sfeer van dronken toeristen en toeristen die nog dronken willen worden. We laten ons overhalen voor een schaal schaaldieren (Mossels van superformaat) en een schaal garnalen (droog en van klein formaat) en slappe friet. Jammer Restaurante Euro, gemiste kans op een goede recensie.

Voor de terugreis regelen we een taxi die ons snel thuis brengt, waar de levendigheid van de middag en vroege avond heeft plaatsgemaakt voor dezelfde “levendigheid” maar dan na tienen. De campingbeheerder staat er wel, maar of hij in actie gaat komen betwijfelen we. We zullen het wel overleven, maar het staat wel in schril contrast met de rust van onze vorige overnachtingen op diverse plekken op dit verrassende en afwisselende eiland. Morgen zal het, volgens de Duitse buurman van tegenover, rustiger zijn.