25 nov donderdag de bergen in

He wat is dat, getik op het dak? Toch geen regen? Jawel. Druppeltjes weliswaar, maar toch.

’s Nachts worden we wakker van zacht getik. Daarna worden we wakker van gedraai in bed, van tenen die daar niet horen, van gesnurk en van gepraat van Spanjaarden. Dan wordt het licht en gaat Peter in de miezer toch even zwemmen in de zee. Fris van de koude douche maken we ontbijt, gelukkig is het droog maar de lucht is grijs.

Odile maakt de porta-potti leeg waarbij we beide inktvlekken op de handen krijgen maar de chemicaliën blijven in het flesje waar ze zitten. Dan maar zonder, niet zeiken. Handjes wassen, oortjes schoon, kleertjes aan en hop, daar gaan we. Dwars door het drukke Santa Cruz, van de vierbaans snelweg linksaf de heuvels in. Dat betekent, linksaf over de TF-24 de mist in. Want richting La Esperanza, als we de bossen in gaan, hangen de wolken over de weg. Dat leidt, eenmaal hoger en hoger, tot mooie kleuren en sprookjesachtige wegen.

Dan klaart het op want we komen boven de wolkenlaag. Soms zien we de zon, en soms een vergezicht links naar de zee of rechts naar de zee. We rijden over de TF-24 over een bergrug, de ruggengraat van Tenerife en hebben als doel het zien/beklimmen van de Teide. Dat is de hoogste berg van Spanje en tevens de oer-vulkaan die het eiland heeft gevormd. Het eerste deel van de tocht richting Teide voert dus door bossen en vlaktes met struiken en rotsen. Na de aansluiting met de TF-21 gaat we over uitgestrekte lava velden en rijden we tussen grillige rotsformaties met geweldige kleurenschakeringen.

Dan opeens worden de lava-rotsen bedolven door grind en soort zandkorrels in de kleuren geel, groenig, bruinig, roodachtig. Bij de Mirador de San Jose lijkt het alsof iemand de boel wilde afdekken en verstoppen onder miljoenen tonnen korreltjes. Een onwerkelijk landschap. En door de vele wandelpaden een toeristische trekpleister van jewelste. Alleen, tot onze verbazing, is de parkeerplaats voor de kabelbaan naar de top van de Teide half leeg. Ach ja, als we naar boven kijken zien we het al. Of beter, we zien de top juist niet vanwege de grote hoeveelheid wolken. De kabelbaan is dicht. En dat komt eigenlijk wel goed uit, want met een toegangsprijs van €37,50 voor een kaartje hadden we eerst moeten sparen.

We rijden verder. Odile's haar begint rastafari eigenschappen te vertonen er zit baardschaduw onder de kin van Peter. We richten onze pijlen op een camping in het zuiden waar het warmer is en waar ze vast wel warme douches hebben. Na twee dagen zout water en koude douches is dat een luxe waar we naar uitzien. Zo gezegd zo gedaan, na nog een zelf-gezette koffie onder een vijgenboom rijden we de nist weer in naar beneden richting de kust. We genieten nog even van de Los Gigantes, enorme rots-kliffen in de zee. Daarna over de grote weg richting Las Galletas waar we camping Nauta weten te vinden.

En net als we de camper neerzetten en voor het eerst de luifel uitdraaien, begint het zacht te regenen. Wat een mooie dag. En nu douchen,