22 nov dag 1 maandag

Het is Covid/Corona tijdperk. Het leven in Nederland staat al bijna twee jaar in het teken van deze infectie ziekte, net als de rest van de wereld. Terwijl het overgrote deel van de mensheid blij is met een vaccin dat grotendeels beschermt tegen infectie en eventuele gevolgen, is er een kleine groep antivaxers die zorgt voor volop discussie en af en toe oproer. Ondanks de beschermende maatregelen van de overheid is het mogelijk om onder voorwaarden te reizen. Dus het dragen van een mondkapje en het urenlang mieren op Internet op wrakkige websites om een QR code voor Spanje te verkrijgen nemen we voor lief.

Na een Spaans georiënteerd familiediner in Wolfheze in Restaurant De Tijd (dank je wel Patrick en Julio en Karin en Jaime) reizen we zaterdag af naar Dillhausen voor een ander soort familiediner (dankeschön Eva und Karl). Op zondag volgt nog een Spätstück, want vanwege het tijdstip kun je het geen frühstück noemen, gevolgd door een wandeling, kaffee mit kuchen en een korte reis naar Düsseldorf. Daar overnachten we voor de vliegreis met Condor naar Tenerife.

Het is maandag, vijf uur in de ochtend, we hebben beide slecht geslapen. We zijn echter goed gemutst en een taxi wacht op ons voor de deur. We geven de koffers af en stappen in voor een korte nachtrit, achterin netjes beschermd met mondkapjes en spatscherm. Alles gaat goed tot het moment van afrekenen. We hadden bij het boeken de vorige avond expliciet aangegeven dat we met de bankkaart willen betalen. De chauffeur wil echter cash. Dus wel met die vieze besmettelijke muntjes en flapjes gaan uitwisselen? Wij willen geen discussie, het moet via plastic, wat een geneuzel! We moeten voor straf onze koffers zelf uit de achterbak halen.

Daar staan we dan op een rustig vliegveld waar meer personeel loopt dan reizigers. Binnen 15 minuten hebben we onze koffers afgegeven en zijn we met QR code en al ingecheckt. Ook bij de douane geen wachtrijen dus op naar de koffie en een croissantje als ontbijt.

In het vliegtuig worden we geconfronteerd met een 1 jarige baby op schoot bij het stel voor ons. De baby huilt. Daarna is het stil maar schreeuwt elke paar minuten, afgewisseld met dreinen en huilen. Vier en een half uur lang. Peter kan daar slecht tegen en ondanks een koptelefoon met Active Noise Reduction kan hij niet slapen. Gelukkig hebben we drie stoelen dus kunnen een beetje de benen strekken en komen we levend aan op Tenerife.

Met de groene bus rijden we vervolgens van Aeroporto Tenerife Sur naar Santa Cruz, 80 km noordelijker, waar we de camper gaan ophalen. Peter laat zijn fijne flanellen overhemd in de bus liggen. Met de taxi vinden we het verhuurbedrijf maar moeten nog even wachten tot ze open gaan. Dus lunchen we wat op een terrasje van een eetgelegenheid en wennen alvast aan 24 graden in november.

Onze camper staat al klaar, alleen doet de voeding voor de Tomtom het niet en moet een zekering worden vervangen. Na een half uur kunnen we onderweg naar een supermarkt voor wat inkopen. Omdat we de zonsondergang willen voor-zijn gaan we snel richting de camping-voor-één-nacht in Tejina. Dat betekent binnen 10 minuten van een vierbaans snelweg naar een tweebaans weg naar een kronkelweg waar de auto net op past. Dan vinden we de camping op een bananenplantage. We worden naar een krappe plek geleid, goed genoeg voor nu, net als het duister in valt staan we.

In het donker wandelen we naar het stadje voor een diner op de binnenplaats van een kleine bar/restaurant en laten ons adviseren om salade, visvingers, tonijnen-mixed-sla en gefrituurde reuzechampignons te bestellen, gelardeerd met koud pils en de aanwezigheid van zo’n zeven katten. Hoe authentiek wil je het hebben? Nou, voor vanavond ligt de lat laag. Eenmaal terug op de camping in de camper vallen we als een blok in slaap.