Dag 16, 5 sept

Het is zondag en we hebben besloten om te gaan luieren in Osh, de tweede grootste stad van Kyrgyzstan en met naar zeggen een interessante mix van bewoners qua afkomst en uiterlijk.

Als we de ontbijtzaal binnenkomen valt onze mond open: zo uitgebreid hebben we het nog niet gezien. Van kaas en worst via salades, brood, fruit, yoghurt, granen, koekjes, snoepjes, sapjes en koffie. Als we ons bordje hebben opgeschept en aan een tafeltje plaatsnemen, vraagt een gesluierde dame in het Engels of zij bij ons mag komen zitten. Het is Malika en ze is onderwijzeres Engels, komt uit Uzgen en heeft vandaag een conferentie/training in ons hotel. Even later komt ook een mannelijke onderwijzer aan onze tafel en we kletsen heel wat af over onze beide landen en over vrede en reizen.

Dan gaan de schoenen aan en wandelen we de straat uit, hoek om, in 10 minuten naar de Jayla Bazar. Deze markt in Osh is de grootste en oudste van zijn soort in Azië dus we zijn benieuwd. De kraampjes en stalletjes beginnen al in de straten, met brood, drank, plastic zut, fruit en groenten, vers vlees met vliegen en wespen, noten en zaden en ga zo maar door. Langs de straat staan tig taxis en busjes die druk zijn met in en uitladen van goederen en passagiers. Een kleurrijk geheel en het liefst zouden we op een terrasje gaan zitten om het allemaal aan te kijken.

In plaats van zitten gaan we wandelen en zodra we de werkelijke hallen van de bazar binnenlopen, worden we aangesproken in perfect Engels, door de Kyrgies die zich voorstelt als Mr.John, engels docent. Hij vraagt of we met hem willen praten. Jawel hoor, en voor ik het weet heb ik zijn hoedje op en hij mijn pet. Maar we willen door, op zoek naar de stalletjes met kruiden, noten, zaden en specerijen. Hiervoor moeten we eerst langs tientallen stalletjes, meestal bestaande uit hele, halve of delen van zeecontainers, vol met kleding, schoenen, sokken en spullen.

In totaal dwalen we zo’n twee uur over de markt en scoren en passant nog een doucheslang met douchekop voor in totaal €2,80. Immers is de douche in onze vijfsterrenhotel kamer nogal sleets. En deze investering komt dan in de plaats van de korting die we hebben bedongen.

Terug in het hotel gaan we snel douchen (eerst repareren we slang en kop) en lopen daarna naar het authentieke restaurantje vijftig meter verderop waar we een heerlijke spies met brood en een bord goulasch “Osher-Art” eten.

Tussendoor regel ik een connectie met een VPN zodat Ziggo denkt dat ik in Nederland ben en ik dus de kwalificatie van de Formule 1 Grand Prix van Nederland kan zien.

Na de lunch gaan we naar het hotel-zwembad voor een borrel en een duik. Heerlijk even tijd om ons verslag bij te werken. En jawel, voor we het weten is het weer tijd om te eten. We selecteren een restaurant met een score van 4,5 op Google, 800 meter verderop in onze hoofdstraat. Helaas is die toko veranderd in een saai hotel met gesloten eetzaal. Gelukkig zit er sinds kort aan de overkant een nieuw etablissement (Restberry, aanrader!) met ruim terras buiten, kekke bediening, goed sanitair, prima eten en jawel: met alcoholische versnaperingen op de menukaart. We nemen de tijd om wat plannen te maken voor morgen als we Osh willen leren kennen.

Om 22:00 locale tijd neemt Odile plaats op haar bed met mobieltje in de aanslag voor weer een of twee afleveringen van een spannende Netflix serie en ondergetekende zet de koptelefoon op en Ipad op de knieën voor de eerste Nederlandse Grad Prix Formule 1 sinds 1985. Met Max op pole en Lewis in de aanval.

Het wordt een spannende avond. Heerlijk. En het einde is ook perfect als Wim Alex en zijn harem applaudiseren in een zonnig Zandvoort voor Max. En ook perfect vind ik de lovende woorden van Lewis voor zowel zijn concurrent als voor het Nederlandse publiek. Dat noem ik sportief.