Dag 13, 2 sept 2021

20210902

Het was helemaal geen koude nacht, hoewel elk in zijn eigen bedje ligt had een van de herders het haardje, wellicht met koeieflats of turfplag, goed genoeg opgestookt om ons een goede slaap te gunnen. Alleen om vier uur heb ik alleen mijn neus om de hoek gestoken om naar de sterren te kijken, ik heb de 200 meter naar de toilethuisjes niet gewaagd in mijn onderbroek en dus het plasje op het emmertje gedaan.

Om 7:00 worden we wakker van een zonnestraal door een kier van de wand met huiden. Nu waag ik de oversteek wel, op slippers en met tandenborstel en handdoekje gewapend. Heerlijk fris gaan we langzaam naar Yurt 2 voor het ontbijt. Ik praat nog even met Daniyor, de Kyrgische chauffeur/gids van een Zwitsers echtpaar. Het blijkt dat Daniyor veel mensen en plekken kent en geeft ons wat tips voor route en overnachtingen. Ook doet hij motortrips en kent de Poolse ondernemer met wie ik vorig jaar contact had over het transport van mijn motorfiets en werkt hij samen met motor verhuur organisaties in Osh. Als na het ontbijt de Delica niet wil starten weet hij waar het aan ligt en helpt ons op weg. Handige gast!

Omdat wij gisteren uit het zuiden kwamen en niet naar het noorden willen verlaten wij het meer in oostelijke richting. Dat is volgens ons boek route 15, de lichtblauwe route met de Papagaaiesnavel vormige haarspelden. Dat was dus weer een belevenis en hoewel de localen met Mercedes Sprinters vol Duitsers dit ook rijden, was het voor ons een belevenis.

Onderaan de pas zijn we uitgestapt voor een kleine wandeling en hebben we de waterval bezocht. Een korte wandeling die opeens een blik geeft op puur natuur watergeweld. Op het parkeerplaatsje kun je zien dat hier vaker mensen komen. Diverse zwarte cirkels van kampvuurtjes en veel kapot glas, blikjes en veel plastic. Dit was voor ons een signaal om het een en ander op te rapen en in een zakje mee te nemen.

Als we na een uurtje weer in de bewoonde wereld komen, rijden we over de gladde asfaltweg naar Naryn, daar drinken we een heerlijke koffie op het enige terras in de wijde omgeving, pinnen wat Som, gaan tanken (zie Lada met Wiel-foto) en gaan door richting Tash Rabat.

De weg naar het zuiden bestaat uit (voor ons 80 km) glad asfalt. Dit is natuurlijk omdat dit de verbindingsweg is tussen China en Bishkek en verder, naar Kazachstan. Wij slaan bij het enige verkeersbord dat we tegenkomen naar links. Het asfalt is meteen vervangen door zand en grind en er volgen 14 km de bergen in met wasbord wegdek. Van wasbord wegdek wordt je stapeldol, alles rammelt en maakt kabaal. Wel zien we waarom de Marco Polos van vroeger deze route hebben genomen: links en recht bergen met in het midden een rustig riviertje (met toen een paadje, nu een pad). Ook zien we regelmatig wilde paarden, schapen, wat Yaks en koeien. En Marmotten die ons rustig aankijken, totdat de Delica teveel ratelt en rammelt naar hun zin.

Om de hoek van de laatste heuvel zien we, net achter een Yurt camp met sauna, de Tash Rabat karavanserai uit 1500 in het landschap verschijnen. Als we iets dichterbij komen blijkt dit imponerende bouwwerk afgesloten met een heus hek. Net voor de Tash ligt nog een Yurt Camp maar wat armoediger en modderiger. We rijden terug naar de sauna en er volgt een warm welkom door Tursunay, de dame des huizes. Zij vertelt dat het gaat vriezen dus kunnen we beter in het huis slapen. We krijgen een kamertje met vijf bedden, licht van 19-23 uur, naast de eetzaal is een waterkraan om te wassen en het toilet is buiten.

Wij nemen een biertje ter hand en gaan buiten op een bankje de dag doornemen. Om ons heen lopen kippen, enkele kalkoenen en twee kleine meisjes. Er wordt al snel hop-hop-paardje gespeeld, fietsjes getoond en we moeten mee naar de kittens en de puppies kijken.

Het diner (wat de pot schaft) is om 19:30 en aan tafel volgt een leuk gesprek met Louise uit Parijs met een huis in Aix en Provence. Louise heeft ontslag genomen en is op reis om zichzelf te vinden. Inmiddels heeft ze al twee weken Kyrgyzstan er op zitten, inclusief vijf dagen paardrijden inclusief giga bilblaren. Naast haar zit een oude Kyrgies. Dit blijkt haar gepensioneerde privé chauffeur te zijn.

Na het eten komt Odile met een zak balonnen die we gaan opblazen en samen met de vier kinderen, hebben alle grote mensen grote pret. Iedereen lachen.

Toch gaan bij ons om 22:00 al de oogjes dicht. En dat terwijl de telefoons mogen liggen te laden tot 24:00, dan gaat ook de generator slapen.