Dag 9, 29 aug 2021
Blijf op de hoogte en volg Peter en Odile
29 Augustus 2021 | Kyrgizië, Karakol’
Vandaag gaan we op pad naar de, op internet, veelbesproken dierenmarkt, de "Mal Bazar". Volgens sommigen wordt deze eenmaal per maand gehouden, volgens anderen wekelijks op zondag. Volgens sommigen begint deze al om 2 uur 's nachts, volgens anderen om vijf uur en volgens weer andere sites en personen moet je er voor 11:00 zijn. Wij gaan voor het gemiddelde en lopen om 09:00 over de markt.
Het is inderdaad een flinke beestenbende. Rondom een groot veld waarop een aantal overkappingen staan, staan honderden auto's met hun achterklep open. We zien schapen en geiten en paarden en koeien. Ook zien we vrachtwagens vol hooi- en strobalen. Alles wordt verkocht of ingekocht. Boeren knijpen vrolijk in de konten van schapen, knechten lopen heen en weer met paarden. Andere boeren slapen al (of nog).
We zien heel weinig toeristen maar lopen toevallig vijf jongeren tegen het lijf die samen, als teken van hun vriendschap, een geitje hebben gekocht die ze de komende maand gaan verzorgen en dan weer gaan verkopen.
Onze culturele dag gaat verder met een wandeling naar de Dragon Moskee, één van de oudere gebouwen van Karakol. Tijdens het aankleden van Odile met een jurk en een hoofddoek komen we in gesprek met Nadja uit Canada en Bruno uit Rome, twee toeristen die net als wij dwalen in Karakol en genieten van de andere cultuur. Zij gaan wandelen in de bergen en we wisselen wat tips en ervaringen uit.
Dan staat het volgende icoon op het programma: De Russisch-Orthodoxe kerk die geheel van hout is vervaardigd. Ooit gebouwd als kerk, in het Stalinistische Rusland verboden en omgebouwd als theater en danszaal en pas in 2000 weer in handen van de kerk. Je mag er geen foto's maken tenzij je ergens wat geld betaalt. Vrome mensen komen er bidden, toeristen komen er kijken. Best mooi.
Dan gaan we naar het centrum om een broodje te scoren en we nemen een "Broodje Shoarma" aan een stalletje. Voor € 1,40 krijg je een rol waar alles in zit en waarvan twee volwassen mensen een maaltijd hebben. Met een colaatje spoelen we het weg en gaan verder, effe shoppen langs de vele winkeltjes in de straat die wordt afgebroken waar we bij staan (Zondag, wat maakt het uit?)
Zo komen we ook in een winkeltje met regionale spulletjes en ecologische groene producten. Hier zien we ook een paar vilt-werkjes van onze gastvrouw in Bokonbuevo en anderee huisvlijt. Er is een organisatie "OVOP" (one village one product) die ijvert voor meer bekendheid van regionale cultuur en zo omzet/inkomen genereert voor de dorpelingen.
Het is warmer aan het worden, ik wil wel eens het haventje zien van Karakol en dus gaan we richting strandje. Daar zie ik een paar wespen om Odile vliegen en jaag ze weg. Maar als ik me omdraai zit er zo'n kreng op mijn been en even later spring ik weg met een pijnlijk gezicht. Ik ben gestoken en mijn been begint al rood te worden. Dat ken ik van vorig jaar in Friesland: twee weken pijn en jeuk.
Honderd meter van ons Guesthouse zit een apotheek waar een kundige jonge apotheekster mij vrolijk een injectie in mijn blote bil zet en een tweetal pilletjes geeft. Naast de jeuk-bestrijdende gel zou dit moeten helpen.
Als we de poort van het Guesthouse open maken valt onze mond open: hier staan opeens Nadja en Bruno! Dat leuke stel uit de Dragon Moskee. We spreken af om vanavond samen te eten. Morgen gaan wij weer verder, over de bergen naar Naryn.
's Avonds wandelen we naar het restaurant waar we weer een eigen kamertje krijgen en waar weer een feest is, nu wellicht nog luidruchtiger dan de vorige keer. Nadja en Bruno vertellen over hun werk als journalisten in Colombia bij de FARC, waar ze ook diverse keren de Nederlandse Tanja hebben ontmoet. Een interessant diner dus met genoeg gespreksstof. Goed eten en goed gezelschap. Wat willen we nog meer?
