Dag 7, 27 aug 2021

Ontbijt op onze knieën, met kaas, bruin brood, fruit. In een enorme eetzaal met uitzicht op de tuin waar oma met haar kleindochter aan het werken en spelen is. We turen wat op de landkaarten en besluiten om via de watervallen van Barskoon naar Karakol te rijden.

Dan komt oma binnen, een allerliefste glimlachende oudere dame en ze legt uit, in zacht en langzaam gesproken Engels, dat zij in haar atelier traditionele Kyrgyzische kleden van vilt maakt. Of wij even willen komen kijken?

Natuurlijk willen we dat en we zien in een soort schuurtje een vrouw van ca 30 gebogen over een viltwerkje stukjes aan elkaar te naaien. Op de grond liggen diverse stukken vilt die in een ingewikkeld Kyrgyzisch patroon worden uitgeknipt. In de hoek liggen viltstukken en Janyl, de oma in kwestie, legt uit dat een aantal collega’s thuis werkt en vilt maakt.

Ook vertelt ze dat ze certificaten en awards uit binnen-en buitenland heeft en ze toont ons haar toonzaaltje. Natuurlijk kopen we een paar kleinigheden. En na een hartelijk afscheid, en $16 voor de overnachting met ontbijt, gaan we onderweg.

Onderweg gaan we eerst even tanken. Duwen en dringen, eerst naar de kassa om te betalen en daarna weer naar de kassa om je wisselgeld op te halen. Onderweg komen we ook het bordje “Fairytale Canyon” tegen. Kwierekwiere zeggen de banden en we draaien het pad op naar de kassa waar twee uit de kluiten gewassen kleuters 50 Som vragen als toegangsgeld.

Natuurlijk betalen we en de slagboom gaat omhoog. Door inderdaad een mooie, kleine canyon slsingert een pad omhoog om te eindigen op een parkeerplaats met een stalletje huisvlijt met vilt en leer. En Chinese magneetplaatjes waarvan we er één uitkiezen.

Terug op de grote weg zien we een deel van een adelaarshow, tot aan het moment dat het prooikonijntje ontsnapt aan het spel door zich onder een auto te verstoppen. We wachten het/zijn einde niet af en gaan verder.

Langs de kust zien we veel aangenaam ogende strandjes, soms met een enkeling, soms leeg. Tot we bij een soort ruïne komen met aan de kust diverse betonnen yurts, daartussen fraai met keramiek gedecoreerde muren, een gouden hek met metalen sierwerk en op de binnenplaats een enorm keramiek gedecoreerd kunstwerk. Geen idee wat het is, maar wel indrukwekkend.

Prompt zien we aan de overzijde van de weg een evenzo mooi kunstwerk, met als klap op de vuurpijl linksboven bovenop een bergtop een gigantisch beeld van een hurkende man. We hebben nog geen uitleg van dit tafereel gevonden. Want we moeten door, naar Barskoon.

In het dorpje kopen we in een supermarkt wat etenswaar voor de lunch. Bij de parkeerplaats bij de watervallen aangekomen worden we aangesproken door twee broekies op paardjes en vier kleuters op ezeltjes. Na wat “how are you’s” en wat boksen komen we overeen dat wij eerst gaan lunchen en daarna met de paardjes naar de waterval gaan kijken.

Onze lunch met brood, worst, kaas en cola aan het stroompje met uitzicht op de bergen (wat wil je nog meer?) is net klaar en we lopen weer naar de parkeerplaats, als de twee broekies komen aanwandelen en we op de achtergrond een gezelschap paarden en ezels zien weglopen. Andere toeristen waren ons voor.

“One hour waiting” is ons te veel, we willen door naar de Arabel Valley. Dat betekent twintig kilometer zand en kleiweg richting de goudmijn. Met af en toe haarspeld secties en continue vergezichten. Op een punt staat een slagboom met huisje, voor registratie van welke auto’s naar boven gaan. Wellicht best een slim systeem, voor je veiligheid.

Op de hoogvlakte tussen de tientallen gletschers loopt een paardrijdend herder met schamele schapen, eentje dood of doodziek voor hem op het zadel, langzaam over het veld over de weg en verder. De lucht wordt steeds grijzer en er begint sneeuw te vallen. Tijd om om te keren. Maar na tien minuten klaart het op en in de zonneschijn rijden we naar beneden.

De rit was prachtig en maakte dorstig in een straffe bak eigengemaakte koffie. We stoppen langs de weg net buiten Barskoon en Peter heeft net de gasfles en kopjes buiten staan als er een soor jogger komt aanrennen. Peter krijgt een hand en de man brabbelt iets, waarvan we denken dat het “welkom in Kyrgyzstan” is of zo. Dat hebben we vaker meegemaakt.

Maar dan grijpt de man de linker deurklink en opent de deur. Odile schrikt en Peter trekt de man weg van de deur en roept dat dat niet de bedoeling is. De man brabbelt weer en rent naar voren. Peter denkt dat de man verder gaat joggen en wil verder met de koffie.

Maar Odile roept “hij zit aan jouw deur” en de man wil nondeju gewoon instappen. Met zijn hand aan het stuur zoekt hij de contactsleutel. Peter pakt de kerel bij zijn nek en arm en sleurt hem de auto uit. Hij slingert hem weg van de auto en de man gaat weer rennen.

Peter ruimt snel de koffiespullen op en sluit de achterklep als hij ziet dat de man door de schuifdeur naar binnen is gesprongen. Is die nu helemaal gek? Odile trekt aan één been en Peter aan een arm en het andere been en grijpt hem weer bij de nek om hem weg te sturen.

De man staat op één slipper en loopt weg, zodat wij snel in onze auto springen, starten en wegrijden.

Nondeju, wat kan één zo’n idioot (volgens ons was hij gewoon niet helemaal wijs, maar toch) wat kan zo’n klojo in een klap het vertrouwen een deuk geven. Dit moeten we wel even verwerken. We gaan snel weg en weer rechtsaf richting Karakol. Daar drinken we nog een eigengebrouwde koffie voor de schrik en boeken snel een kamer in Guesthouse Riverside in Karakol.

In Karakol worden we warm welkom geheten door Gulzan, de lieflijk glimlachende Nederlands sprekende gastvrouw van Guesthouse Riverside. De kamer (no5) is prima. Na de douche wandelen we naar een restaurant en krijgen een prive zaaltje. Met bier en water (en een kannetje wodka) nemen we de dag nog eens door. Prachtig met een deukje. Een taxi brengt ons voor nog geen Euro terug naar het hotel. Vroeg slapen, morgen early up voor een mooie rit de bergen in.