Dag 6, 26 augustus 2021

Gisteravond is iets later geworden dan normaal. Door de biertjes en de wodka wellicht? En we hebben elk nog even een stukje film zitten kijken. Toch nog gezellig geworden in het nieuwbouw lege kamertje.

Het ontbijt was feitelijk karig maar supergezond. Met veel fruit (dat tegen de datum liep), gekregen meloen en koffie uit eigen zakjes.

Daarna de weg op om de eerste bergetappe te gaan rijden, voor kenners: de gele sectie noord van de hoofdweg. Het kringelt langzaam omhoog door de rode canyon om te eindigen op een hoogvlakte. Het pad naar het oosten is moeilijk te vinden maar als we hem te pakken hebben gaat het vanzelf. Heel apart om te beseffen dat we de enigen zijn in kilometers omtrek. Rondom ons zijn hoge bergen, ons pad bestaat voornamelijk uit stenen, soms zand.

Aan het einde van de hoogvlakte moeten we omlaag via een soort drooggevallen bedding annex kloof met heel veel stenen. Soms is het pad nauwelijks te onderscheiden in de mêlee van rotsen, keien, kiezels en puinsteen, overwoekerd met groen, gele en paarse bloemen.

Dan komen we uit op de weg naar beneden, volgens ons handboek een “well mainained road”. Volgens ons een wasbord van jewelste met gaten ter afwisseling.

Na deze afwisselende 40 km hebben we volgens ons een voorproefje gehad van wat we nog aan offroad wegen gaan krijgen.

We hebben een afspraak gemaakt met Arstan de Eagle Hunter, een bekende van Anna en Igor en een kampioen van eerdere Nomad Games. We hebben om 14:00 afgesproken en zijn op tijd in Bokonbaevo om op het stoepje voor de supermarkt een broodje te eten. Het is om de hoek en Arstan staat ons, met zijn dochtertje om hem heen, al op te wachten. Hij nodigt ons uit in zijn achtertuin waar twee jonge Adelaars op hem wachten.

Arstan vertelt dat hij de ene vogel als jonkie heeft gevangen met een kooi/val en de andere als ei in bezit kreeg. Zijn opa en zijn vader en nu hij, zijn Eagle Hunters en gaan van oktober tot april dagelijks de bergen in om te jagen. Voor Arstan is het een hobby naast zijn werk en ook zijn vrouw werkt, ik begrijp als onderwijzeres. Maar wat een machtige vogels zeg! Het mannetje (max 7 kg) is iets kleiner dan het vrouwtje, met 9 kilo en een spanwijdte van 2 meter. Op de grond ligt een Adelaarsveer, een kadootje voor Odile.

In twee auto’s rijden we, dat is Arstan en zijn jongere broer en zijn zoontje, plus een chauffeur, naar een groot veld aan de voet van de bergen. Het is een veld waar ook de bekende Kyrgyzische paardenspelen worden gehouden. We wandelen een heuvel op en krijgen de Golden Eagle op onze arm. Wat een imposant beest! Door je pols te draaien moet de vogel zijn evenwicht vinden en slaat zijn machtige vleugels over je uit, terwijl zijn klauwen in de leren handschoen knijpen. Over de ogen van het beest zit een kapje, dat is om afleiding door rondhuppende muizen en konijntjes en voorbij dartelende vogeltjes, te voorkomen. De zoon neemt de vogel over, haalt het kapje weg en maakt de poten los van het leren tuigje en wij lopen weer naar beneden.

Beneden aangekomen geeft Arstan een signaal, de vogel vliegt omhoog en in een majestueuze glijvlucht, eindigend met brede klapwieken landt de adelaar op zijn arm. Daar krijgt hij een kwart dode duif. De vogel wordt weer de heuvel op gedragen en de kleine zoon neemt een huid van een lynx, bindt dat aan twee meter touw en begint te rennen. De Adelaar zweeft weer naar beneden en “doodt” zogenaamd de prooi en blijft zitten totdat Arstan hem komt halen, in ruil voor weer een kwart duif. Mjammie.

Na dit spektakel for two hebben we nog tijd voordat we naar ons Guesthouse Altyn Oimok gaan, dus rijden we naar een baai net buiten de stad voor een beetje pootjebaden. Er staat toch wel wat koude wind op het strandje waar diverse Yurts verhuurd worden aan sportieve families en we genieten van de mensen, spelende kinderen en het uitzicht.

Terug in de stad moeten we even zoeken naar ons Guesthouse maar vinden het snel. Het is een nieuw gebouw met ruime kamers aan een stoffige ongeplaveide straat en we zijn de enige gasten op een verdieping met zes kamers en een douche/toilet. Als Odile nog even rust of zo ga ik even geld pinnen. De automaat om de hoek is voor altijd verdwenen, een straat verder zie ik een bank met automaat die echter alleen recuutjes geeft, maar geen geld. Tegelijkertijd komt een witte Delica langsgereden en automatisch zwaai ik.

De Delica parkeert meteen en een jongeman spreekt me in Amerikaans-Engels aan. Het is Munduz, een onafhankelijk gids en reisagent die alles weet van de regio. Ook weet hij een aantal andere geldautomaten aan te wijzen, die allemaal, op de laatste na, mij weigeren of geen geld hebben of gewoon defect zijn. Munduz, bedankt. Hoera. We zijn weer rijk.

Op google maps vinden we in de buurt 2 restaurants, de een 1200 meter maar links, de ander 1200 meter naar rechts. In de schemering wandelen we naar nummer één. Die is vanwege rijkdom gesloten. Dus wandelen we in beginnend donker naar nummer twee. Er brandt licht dus er is een kans….

Als we binnen komen staat een jonge Kyrgies Engels te praten met een Duits uitziende tourist. Het is Anton uit Berlijn die graag Nederlands met ons spreek omdat hij media-huppeldepup studeert in Groningen. Voor het eten schuift hij gezellig aan, vertelt over zijn wandeltochten met broer en over zijn ideeën over eerlijke journalistiek en eerlijke media.

In het donker wandelen we terug naar het Guesthouse en vallen als een blok in slaap.