Dag 5, 25 aug 2021

Wat een heerlijke dag. Het begint met een wasbeurt en een verschoninkje en daarna de damasten tafel met het ontbijt. Weer thee en brood en jam en fruit, nu ook met gebakken eitjes en gebakken soort-van-salami. Er ontstaat weer een google gesprek dat eindigt in het overhandigen van een fotocollage van ons in Nederland, inclusief tulpen, molens en fietsen. Prachtig.

Na een hartelijk afscheid rijden we weg en besluiten route 3 van het Ountravela reisboek te rijden. Deze route is aangekondigd als eenvoudig en een voorproefje op 4x4 rijden in Kyrgyzstan. Met behulp van de app GPX tracker Pro wisten we het begin van de track te vinden: een grindpad de weilanden in. Het pad werden twee sporen. De twee sporen vervaagden tot een lichte verdieping in het zand tussen graspollen en struiken. Af en toe was er een gleuf of kuil of spoor of hoe je dat ook noemt, als stromend water grond heeft weggespoeld. Onze Delica geeft geen krimp en log stuiterend vinden we onze weg. In het spoor dat steeds vochtiger wordt en af en toe een plasje vertoont.

Ook in de vierwiel-aandrijving stand gaan we steeds moeizamer vooruit. Tot ik het genoeg vind en besluit dat het verstandiger is om om te keren. De natuur denkt daar anders over en dwingt de auto terug in het spoor en zwaar brommend glijden we terug in de klei en ploeteren verder. We moeten keren, vind ik. Ik denk een droog stuk land te zien en zwaai de auto naar links. Dat lukt. Maar het is geen droog land, het is droog zand. En binnen vijf meter staan we stil. OK. In de achteruit. We blijven stil staan. Vooruit dan maar. Stil. Het besef komt langzaam. We staan vast. Midden in een moeras. Kilometers van de bewoonde wereld.

Het is 10:00, we stappen uit in een vlak landschap vol struikjes en zand. Verderop golft het blauwe meer dat in de verte groen wordt en dan verdwijnt. Boven ons een hel-blauwe hemel met witte wolkjes, rechts de bergen naar het zuiden en links de bergen die de grens met Kazachstan vormen. Een licht briesje maakt het aangenaam. We gaan achterin de auto zitten met de benen over de bumper en beginnen te beseffen: we staan vast.

Het is 10:30. Peter is in actie gekomen en heeft een plankje gevonden waarmee hij de grootste bergen zand en modder voor en achter de wielen begint weg te graven. Hij stapt in, schakelt de 4WD met sperdif in en geeft gas. De auto rookt wel maar beweegt niet. We zetten de motor uit en zetten onszelf met wat water en een banaantje achterin onder de achterklep. Wat een uitzicht. En wat staat de auto mooi, eigenlijk. Horizontaal met de neus in de zon, dus wij in de schaduw. Hij staat perfect. Maar wel vast. Muurvast.

Het is 11:00. Hulp is nodig en we whatsappen Tumar Travel met onze situatie en om advies. “Do nothing”, is het antwoord. “All you do can make it worse, we come help you”. Enerzijds is dat perfect nieuws, anderzijds maakt het me machteloos. Ik kan niets doen, ik moet afwachten. Dat gaan we dan maar doen.

Het is 12:00. Vanuit Bishkek komt de melding dat ze zo gaan vertrekken om ons te komen redden. Volgens Anna gaat het zo’n 3 tot 4 uur duren voor ze bij ons zijn. Dus nog even wachten. Totdat ze komen, beseffen we met een geweldig uitzicht op de bergen, waarboven steeds donkerder worden wolken zich samenpakken, en van waaruit af en toe onweer klinkt, staan we vast.

Het is 14:00. De wolken worden donkerder en de wind trekt aan. Er komen regendruppels en als er iets is dat je niet wilt hebben als je vast staat in de modder, is regen. Wind is goed. En gelukkig komt er meer wind en zie je gewoon de wolken ee bochtje maken. De regen schampt ons dus slechts en na een half uur klaart het weer weer op.

Het is 15:00. De stemming zit er goed in, echt waar, en Odile en ik vermaken ons met whatsappen, berichtjes schrijven, eten van fruit en mueslibollen en af en toe de benen strekken. Door de zon en wolken zien de ons omringende bergen er steeds anders uit.

Het is 16:00 en langzamerhand zou ons rescue-team er kunnen zijn. Nog 40 km, antwoord Anna op ons berichtje. Dus nog een uurtje wachten. Met een klontje Malthezers en een wankel reepje Snickers slaan we ons er wel door.

Het is 17:00 en we staan nog steeds vast. Gelukkig komt er een fotootje met hun actuele positie. Vlakbij, maar in een ander spoor! Igor heeft gezien dat er modder is (duh) en hij kijkt of er een andere weg is. Niet veel later zien we hotsend en botsend de witte Delica van ons reddingsteam naderbij komen. De hulp is gearriveerd. Igor en Anna en zoontje Aljek plus een vriend-avonturier-monteur springen uit de auto en beginnen allerhande spullen uit te laden, waaronder een koffie perculator en brander en etenswaar en water. Touwen en balken en spades volgen, plus ee krik en plateau en alras gaan alle mannen graven.

Er wordt een lang touw uitgerold en bevestigd tussen de beide auto’s terwijl de voorwielen met verlaagde bandenspanning op de balken worden geplaatst. Met een korte ruk is onze auto bevrijd van zijn zuigende zand en modder gevangenis. We zijn weer vrij.

Voorzichtig worden beide auto’s gekeerd en rijden we in een mini convooi terug naar de hoofdweg waar we de bandenspanning weer terugbrengen naar normaal niveau. We feesten nog na, samen met tientallen muggen, en nemen afscheid.

Ons doel voor vanavond is een schoon bed met ruimte voor een biertje en wodkaatje om de goede afloop te vieren. Dus terug naar Balychky. Langs de weg vragen we een dame naar een hotel en ze wil ons deze graag aanwijzen. Odile stapt achterin en de dame loodst ons naar een prima hotel in aanbouw. De kamers zijn echter al ingericht.

En hoewel het qua gezelligheid aflegt tegen het guesthouse van gisteren, mag je hier gewoon bier en wodka nuttigen en rustig aan je verslag werken van alweer een avontuur. Welcome in Kyrgyzstan!