Dag 4, 24 aug 2021

De dag begint met alles in de tassen pakken. Daarna naar de tuin voor weer een heerlijk ontbijt met spiegelei en pap met vers fruit. Om stipt 08:40 komen Anna en Igor nog even langs om samen nog wat Dollars te pinnen. Dat is een Kyrgizisch avontuur waar je locale hulp goed kunt gebruiken. Bank 1 geeft alleen geld als je een locale rekening hebt. Bank 2 wil tegen provisie, waarvan ze het percentage/bedrag niet kan voorspellen, Kyrgizische SOM uitkeren om die vervolgens, tegen onbekende provisie, om te wisselen voor Dollars. Bank 3 verwijst naar bank 4, bank 4 verwijst naar de geldautomaat die eerst mijn bankpas inslikt en daarna zichzelf uitschakelt. Igor belt naar de bank en de mevrouw zegt dat de monteur over een paar dagen langskomt. Igor zegt dat dit niet kan en dat het sneller moet. Dan zegt de mevrouw dat tegen betaling van de kosten de monteur vandaag langskomt. Igor zegt dat dit een leuk verhaal is voor locale klanten maar niet voor toeristen. Vervolgens horen we een piep en begint de geldautomaat zich te resetten (Windows ‘97) en ploept mijn pasje er uit. Ergens buiten weten we in twintig keer inloggen, selecteren, briefje pakken het geld in stapeltjes te bemachtigen. Welkom in Kyrgyzstan, blijft Igor vrolijk roepen.

Terug bij ons hotelletje nemen we van iedereen afscheid, laden de Delica in en gaan op weg. Even naar de supermarkt een straat verder, en dan de stad uit. Maar door wegopbrekingen vergissen we ons in een afslag en zijn alle supermarkten die we kennen opeens verdwenen. Door files duurt het langer dan we willen maar, als we op het laatste kruispunt aan de zuidrand van de stad nog een supermarkt kunnen plunderen, rijden we nu echt in het land.

Dit vieren we met een eenvoudige doch voedzame lunch ergens in een weiland. Langs een rustige binnenweg, op weg naar de beroemde Burana Toren. Een van de weinige pre-middeleeuwse ruïnes van de regio. Onlangs nog gerestaureerd (en terecht) met er achter een veld met verzamelde stenen met uitgehouwen personen, petrogliefen en rotstekeningen (gewoon buiten in weer en wind).

We besluiten om over de doorgaande weg richting het grote meer te rijden. Als we stoppen voor een koffie kun je allen met suiker en melk krijgen, meestal gevriesdroogd uit een zakje. Op de kruispunten van grote wegen is het altijd een bedrijvigheid van jewelste, soms met slaapgelegenheden en winkeltjes, altijd met straathandel.

Tijdens een plaspauze net voor Balykchy zoeken we naar een onderkomen en denken het Tian-Shan te moeten boeken. Als we echter met maps.me of google.maps gaan zoeken, kunnen we het niet vinden. Geen weg en geen aanduiding, alleen hutjes en hallen en de enige spoorlijn van het land die ons pad steeds kruist zonder ons een kans op overweg te geven. Dan maar naar optie 2: het Gurana Guesthouse. Ha, alsof dat gemakkelijker te vinden is! We dwalen over een paar wegen langs bedrijfshallen en als we door het steegje tussen twee hallen rijden zien we een soort binnenplaats met achter in de hoek een houten/metalen hek met nr 135. Daar moeten we zijn.

Als we duidelijk maken dat we echt geen Russisch spreken maar wel Engels, komt de onvermijdelijke smartphone uit de zak en kan de baas duidelijk maken dat hij onze reservering niet kan vinden. We google-translaten terug dat we niet geboekt hebben. Dus krijgen we de zonnige slaapkamer met twee korte maar goede bedden. Nog voor het douchen brengt de baas ons naar een restaurant waar we kunnen eten.

We verlaten het huis via de achterzijde, door de tuin, langs een paar hopen bruikbaar materiaal, door een plank in een gat van het hek, door een stukje braakliggend land, over een kruispunt van de grote weg (we begrijpen nu waarom google maps het ons niet kon duidelijk maken). De baas gebruikt een kleine vouwfiets in verband met zijn slechte knie.

Het restaurant (kafe) is een wit verlichte ruimte met nieuwe inrichting van zwart en blingbling. Een spaars gevulde koelkast en flessen fanta en sprite achter de bar, waar wij normaal jenever, whisky en andere spiritualiën zien. De menukaart toont kleine porties van heerlijk uitziende gerechten en we bestellen er een paar. We krijgen echter volwassen borden en zelfs een tipan met heerlijk eten. Aan de andere kant van het zaaltje zit een groepje van vijf oude mannen lekker te tafelen en opeens zien we ook onze gastheer in een hoekje aan een tafeltje.

Onze buiken gaan meer dan vol. Dus als de ober na afloop aanbiedt om ons het meer te tonen, dat is een korte wandeling, nemen we dat voorstel graag aan. Even de benen strekken kan geen kwaad. Maar koud 100 meter verder komt onze fietsende gastheer de ober aflossen (we zijn Zíj́n gasten!) en gedrieen hobbelen we naar het meer. Helaas is het pikkedonker en de laatste mensen verlaten het strandje.

Weer terug naar het Guesthouse gewandeld en daar zit onze gastvrouw met thee en koekjes en snoep en fruit en brood en jam. En we zitten al zo vol. Onze gastheer neemt de smartphone ter hand en begint luidkeels te praten en te vertalen. Hij helpt haar meermaals want zo’n GSM is toch lastig te bedienen. Het stel is net gepensioneerd, heeft drie kinderen die zelfstandig zijn dus nu is het huis te groot en verhuren zij twee kamers als Guesthouse.

Na een uurtje vertalen via google beginnen van diverse mensen de oogjes zwaarder te worden. En na eenkleine wasbeurt en tandenpoetsen zoeken we de bedjes op. Tot morgen.